Soms heb je van die plekken waar je elke keer weer langs komt en elke keer denkt: wat zou daar zijn? Maar iedere keer stop je niet niet om te kijken.

Zo was er een stukje bos waar ik al vele malen langs ben gekomen en elke keer denk ik weer, wat is daar? Hoe zou het daar zijn?

Gek eigenlijk, ik kan er makkelijk even heen rijden, fietsen of lopen. Maar iets houdt me tegen. Het onbekende? Het idee dat het bos van iemand is? De gedachte dat het gewoon een stukje bos is, niets bijzonders? Geen idee maar tot een paar dagen terug bleef het dus een “mysterie”.

Laatst was het weer eens tijd voor een wandeling in mijn eentje. Het was mooi weer, ik had de hele ochtend achter de laptop gezeten “dus” ik wilde heel ver! Maar ergens halverwege bedacht ik me. Ik had helemaal geen zin in heel ver en vervolgens had ik 2 opties. Terug via dezelfde weg of een stuk afsnijden door de weilanden.

Het werd dat laatste. Ik keek even voor me uit, stippelde in gedachte de route uit en ging weer verder. En waar moet ik langs….dat ene stukje bos! En zelfs nu voelde ik ergens een soort twijfel. Moet ik er niet omheen? Toch maar langs het spoor?

Het was de enige logische route dus toch er langs. En ja, je raad het misschien al wel, het is een prachtig stukje bos!! De grond is helemaal bedekt met varens, bijna niet Nederlands. 100 foto’s gemaakt en gewoon even staan genieten. Hier ga ik vaker langs lopen.

Maar waarom schrijf ik dit? Waar gaat dit heen? Behalve dan naar een mooi stukje bos…..

Nou, wat ik zo grappig vind, is dat het met mijn hooggevoeligheid eigenlijk precies zo ging!

Vanaf het eerste moment dat ik er over las dacht ik, hm, volgens mij moet ik hier iets mee. Maar wat? Wil ik dat? Is het wel zo? Herkent niet iedereen zich hier gewoon in? Ben ik dan zwak? Stel ik me niet aan? Nou ja, voldoende redenen (vond ik) om er niet nog eens aandacht aan te besteden.

Maar op een gegeven moment bleef het terug komen en kwam het ook werkelijk op mijn pad. Niet omheen te lopen, terug gaan was geen optie.

En nu ik er serieus naar ben gaan kijken, over ben gaan lezen en zelfs training in heb mogen volgen is het “een bos waar ik vaker langs wil lopen”.

Hooggevoelig zijn heeft minder handige kanten maar ook zeker hele positieve kanten waar ik heel blij van word. Ik geniet bijvoorbeeld enorm van de natuur. Volgens wetenschappers geniet een hooggevoelig persoon nog meer van de natuur dan iemand die niet hooggevoelig is. Dit komt door de grotere hoeveelheid prikkels die je opneemt en daarnaast de diepere verwerking van deze prikkels – je hebt een gevoeliger centraal zenuwstelsel als hooggevoelig persoon. Nou, die kan ik in mijn zak steken.

Daarnaast kan ik mij heel goed inleven in een ander, ben ik rechtvaardig, creatief, kan ik heel goed luisteren, ben ik ook graag op mijzelf, ben ik zorgzaam en denk ik diep na (over de zin van het leven enzo, je weet wel ;-)). En zo zijn er nog meer positieve kanten te noemen van hooggevoeligheid (overigens zijn dit niet bij iedere hooggevoelige persoon allemaal dezelfde, ieder mens is uniek ;-)).

Helaas zijn er ook puntjes van aandacht wanneer je hooggevoelig bent. Zo is het heel makkelijk om overprikkeld te raken, helemaal wanneer je eigenlijk van veel afwisseling en actie houdt.

Chronisch moe zijn, lichamelijke klachten, lage eigenwaarde, perfectionisme, prikkelbaar worden….. allemaal tekenen van overprikkeling.

Mij helpt het dan om goed naar mijzelf te luisteren en om bijvoorbeeld tijd alleen door te brengen (het liefst in de natuur, wandelend), iets te gaan doen waar ik blij van word (ik vind het bijvoorbeeld heel leuk om zeep te maken, een boek te lezen of buiten in de tuin dingen te doen). En ja, van wandelen in de natuur word ik ook heel blij hoor 😉

Wist je trouwens dat 20% van de mensen hooggevoelig is? En dat ditzelfde percentage geldt binnen de dierenwereld (dat vind ik vooral een heel leuk gegeven :-))? Dat zijn dus best wel veel mensen.

Vroeger, lang lang geleden, toen we nog in berenvelletjes rondliepen en in grotten woonden, waren de hooggevoelige mensen de mensen die als eerste wisten dat er gevaar dreigde. Waren zij de mensen die konden voelen of een plek veilig was om te overnachten. En waren zij de spirituele leiders. Nu, duizenden jaren later, zit dit nog steeds in onze genen. De wereld ziet er echter íetsjes anders uit. Geen wonder dat het vooral de hooggevoelige mensen zijn die in een bore-out of burn-out terecht komen en overspannen raken. Er zijn gewoonweg te veel prikkels.

En dat verklaart dus ook waarom er tegenwoordig meer aandacht voor hooggevoeligheid (of HSP of hoogsensitiviteit) is. Hooggevoelige mensen krijgen steeds meer last van de drukker wordende wereld. Dus als je het mij vraagt is het geen modegril, geen term erbij om iemand in een hokje te kunnen plaatsten (als ik ergens een hekel aan heb is het wel aan hokjes….) maar een woord voor een eigenschap waar best meer aandacht voor mag komen omdat heel veel mensen last hebben van die overprikkeling.

Jammer toch?! Want wanneer deze mensen goed om gaan met hun hooggevoeligheid, komt er ook ruimte voor de kwaliteiten, die de rest van de wereld heel goed kan gebruiken!

Herken je jezelf? Loop eens langs dat stukje bos. Al ga je maar éven kijken. Ik weet zeker dat het er prachtig is.